دانشمندان توضیح دادند که چرا مردم صداهای هارمونی را دوست دارند

محققان مشخص کردند که چگونه توالی صداها بر سیستم عصبی انسان تأثیر می گذارد.

دانشمندان توضیح داده اند که چرا مردم صداهای هارمونی را بیشتر از صداهای ناسازگار می پسندند. کار محققان در مجله Physical Review Letters ظاهر شد. New Scientist مختصراً در مورد او می نویسد.

دلپذیرترین فواصل گوش انسان از صدایی تشکیل می دهد که فرکانس آنها با نسبت های ساده مانند 2: 1 (اکتاو) یا 3: 2 (پنجم کامل) با یکدیگر همبسته است. در مطالعات قبلی نشان داده شد که چنین ترکیبی از صداها مانند افراد بدون در نظر گرفتن سن است. یعنی این اثر مربوط به آموزش موسیقی نیست.

دانشمندان یک الگوی ریاضیاتی را تهیه کرده اند که توصیف می کند چطور صداها از گوش به مغز می روند و چگونگی هیجان نورون های مربوطه. نویسندگان این مطالعه وضعیتی را در نظر گرفتند که دو نورون به اصطلاح حسی به دو صدای متفاوت پاسخ دهند. هر نورون سیگنال الکتریکی را به نورون میانی می فرستد ، که به نوبه خود ، یک ضربه به نورون "گیرنده" نهایی در مغز منتقل می کند. در مدلی که نویسندگان ایجاد کرده اند ، نورون میانی هنگامی که سیگنالی از یک یا هر دو نورون حسی دریافت کرد ، "شروع به کار کرد".

اگر فرد صداهای هماهنگ را بشنود ، آنگاه سیگنالهای حاصل از نورونهای حسی به طور همزمان به نورون میانی می رسند ، و اگر ناسازگار باشند - در زمانهای مختلف. سلولهای عصبی طوری تنظیم شده اند که پس از "تحریک" به مدتی برای "شارژ مجدد" نیاز دارند. بر این اساس ، در مورد یک سری صداهای هماهنگ ، تحریک نورون ها در فواصل منظم اتفاق می افتد ، و در مورد فواصل زمانی نامرتب بین "تحریک" نورون میانی متفاوت است.

محققان همچنین میزان اطلاعات موجود در جفت های هماهنگ و نامتعارف صداها را تعیین کردند ، زیرا یک دنباله تصادفی از سیگنال ها اطلاعات بسیار کمتری نسبت به یک توالی متناوب متناوب دارند. بر این اساس ، سیگنالهای ناشی از صداهای هارمونی ، آموزنده تر از سیگنال هایی هستند که توسط صداهای غیرمتعارف برانگیخته می شوند. نویسندگان "کامل بودن" اطلاعات سیگنال های تولید شده توسط هر دو نوع جفت صداها را تعیین کردند. به گفته آنها ، این اطلاعات می توانند به طور مستقیم برای آزمایش فرضیه آنها در مورد نورون های کار شده استفاده شوند.